در این پژوهش پوشش های زیرکونیای پایدار شده با ایتریا (YSZ) و سریا (CSZ) با هدف ارتقای خواص ترمومکانیکی پوشش-های سد حرارتی بر پایه زیرکونیای پایدار شده با ایتریا از طریق جایگزینی YSZ با CSZ، به روش پاشش پلاسمای اتمسفری (APS) برروی نمونه هایی از جنس سوپرآلیاژ پایه نیکل (IN738LC) اعمال شدند. رفتار انبساط حرارتی سوپرآلیاژ IN738LC، NiCrAlY، YSZ و CSZ مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تعیین مشخصه های ساختاری و فازی پوشش ها از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و آنالیز پراش پرتو ایکس (XRD) استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که پوشش CSZ دارای ضریب انبساط حرارتی بالاتری نسبت به پوشش YSZ است. همچنین بررسی های ریزساختاری پوشش ها نشان داد که پوشش CSZ با ساختاری لایه ای و متخلخل تشکیل شده، ولی تخلخل های آن نسبت به پوشش YSZ کوچک تر و یکنواخت تر است.

زیرکونیای پایدار شده با ایتریا(YSZ) یکی از پرکاربردترین پوشش های سد حرارتی است. با این حال در دماهای بالاتر از ° C1200 فاز پایدار شده تتراگونال به مونوکلینیک تبدیل می شود و احتمال ترک در پوشش را افزایش می دهد. در این تحقیق پوشش نانوساختار زیرکونیای پایدار شده با اسکاندیا و سریا (ScCeSZ) با روش سل ژل پلیمری سنتز شده و اثر مقادیر مختلف پایدارکننده های اسکاندیا و سریا بر پایداری حرارتی آن در C° 1400 بوسیله XRD با سرعت اسکن پایین بررسی شده است. با توجه به مقدار فاز منوکلنیک تشکیل شده، مقدار تتراگونالیته و حضور فاز تتراگونال استحاله ناپذیر و فاز مکعبی و همچنین با مقایسه بهترین عملکرد حرارتی، ترکیب بهینه این پوشش با حدود 78/4 درصد مولی اسکاندیا، انتخاب شد. سپس پوشش های سد حرارتی نانو ساختار با ترکیب 4. 78ScCeSZ به روش پاشش پلاسمای اتمسفری(APS) بر روی نمونه هایی از جنس سوپرآلیاژ پایه نیکل(IN738LC) اعمال شدند و پایداری حرارتی آن ها پس از شوک حرارتی در دمای ° C1000 مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی ها نشان داد پس از 122 سیکل حرارتی فاز مونوکلینک در ساختار تشکیل نشده، که نشان دهنده پایداری پوشش است. به نظر می رسد پوشش اخیر گزینه ای مناسبی برای پوشش های سد حرارتی توربین گازی و جایگزینی مناسب برای YSZ معمولی باشد.

دگرگونسازی حرارتی، آنزیم آمیلاز از منشا Bacillus amyloliquefaciens در حضور و غیاب سدیم دو دسیل سولفات (SDS) در دامنه حرارتی 293 الی 373 درجه کلوین با استفاده از بافر سدیم فسفات pH=6.9 و استفاده از تکنیک اسپکتروسکوپی اسکن حرارت مورد بررسی قرار گرفت. حضور SDS سبب ناپایداری آنزیم آلفا آمیلاز می شود به نحوی که با افزایش غلظت SDS درجه حرارت دگرگون شدن ساختار کاهش می یابد. پارامترهای ترمودینامیکی دگرگونسازی آلفا آمیلاز با در نظر گرفتن مدل دو حالته و با استفاده از وابستگی حرارتی میزان جذب آنزیم در طول موج 280 نانومتر تعیین شده اند. نتایج حاصل از اندازه گیری، فعالیت ویژه آنزیم آلفا آمیلاز در حضور SDS در تطابق کامل با نتایج حاصل از مطالعات ترمودینامیکی می باشد.

سابقه و هدف: در این پژوهش، با ترکیب آب هویج و کیوی محصولی جدید با ارزش غذایی بالا تولید شد. کدورت در آب هویج-کیوی یک ویژگی مطلوب به شمار می رود که پکتین موجود در عصاره مهم ترین عامل ایجاد آن است. آنزیم پکتین متیل استراز با تجزیه-ی پکتین، موجب از بین رفتن کدورت محصول می شود. فرایند حرارتی مرسوم ترین روش جهت غیرفعال سازی این آنزیم است. هدف از این پژوهش، بررسی سینتیک غیرفعال سازی پکتین متیل استراز موجود در آب هویج-کیوی طی فراوری حرارتی در دماهای مختلف است. مواد و روش ها: جهت مطالعه ی غیرفعال سازی آنزیم پکتین متیل استراز، ابتدا آب هویج-کیویی در حمام آب گرم در دما های 60، 70، 80 و 90 درجه سانتی گراد، در بازه های زمانی مختلف (متناسب با دما) حرارت دهی شد. طی فراوری حراتی، میزان فعالیت این آنزیم بر اساس روش ارائه شده توسط کیم بال (1991) اندازه گیری شد. شاخص D، شاخص Z و همچنین پارامتر های ترمودینامیکی مربوط به تخریب حرارتی پکتین متیل استراز نیز تخمین زده شدند. یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده، میزان شاخص Z انواع حساس و مقاوم به حرارت پکتین متیل استراز موجود در آب هویج-کیوی به ترتیب معادل 85/17 و 27/22 درجه سانتی گراد تخمین زده شد. میزان انرژی فعال سازی مورد نیاز جهت شروع غیرفعال سازی انواع حساس و مقاوم به حرارت پکتین متیل استراز موجود در آب هویج-کیوی به ترتیب معادل 83/356 کیلو ژول بر مول و 17/257 کیلو ژول بر مول محاسبه شد. میزان انتالپی غیرفعال سازی انواع حساس به حرارت (1/354 تا 8/353 کیلو ژول بر مول) و مقاوم به حرارت (4/254 تا 1/254 کیلو ژول بر مول) تعیین شد. طی فراوری آب میوه، میزان انتروپی برای تخریب دو نوع حساس و مقاوم به حرارت به ترتیب برابر 79/0 تا 73/0 و 47/0 تا 43/0 تخمین زده شد. همچنین طی فراوری حرارتی، انرژی آزاد گیبس مربوط به غیرفعال سازی انواع حساس به حرارت پکتین متیل استراز (1/91 تا 3/87) و مقاوم به (حرارت 9/97 تا 0/97) نیز محاسبه گردید. این نتایج نشان دهنده-ی اثر تغییر دما بر ساختار پروتئینی این آنزیم است. علاوه بر این نیز، میزان درصد موثر مرحله ی افزایش دمای محصول در تخریب حرارتی انواع حساس (%22 تا %55) و مقاوم به حرارت (%26 تا %66) پکتین متیل استراز موجود در آب هویج-کیوی محاسبه شد. نتیجه گیری: با کاهش دمای مورد نیاز جهت فراوری حرارتی آب هویج از طریق ترکیب آن با کیوی و در نتیجه تعدیل pH محصول و همچنین بررسی اثر مرحله ی افزایش دمای محصول بر غیرفعال سازی پکتین متیل استراز، می توان از حرارت دهی بیش از حد فراورده و در نتیجه افت ارزش غذایی، خواص حسی و کیفی و نیز اتلاف انرژی طی فراوری حرارتی آب میوه جلوگیری نمود.